Inderdaad het betreft hier een tot dusverre verloren gewaand doek met een roemrucht personage, een zekere Pietro Paolo di Toscane, een edelmogend maar geraffineerd koopman wien 't blauwe bloed door d' aad'ren stroomde, en die onder barre omstandigheden in onze contreien opdoemde ten tijde der Verlichting.

In zijn land van herkomst betrof het ooit een veelbelovend doch nikszeggend politicus met een feilloos opportunistisch instinct om de juist uitgebalanceerde allianties te smeden... tot hij in handen viel van een duistere intrigant, nl. Alfredo Jacobi, bijgenaamd El Niño (*). En Pietro's politieke zeepbel uiteenspatte.

Toen vluchtte hij hals over kop naar onze gewesten om zijn carrière te redden. Weinige zijner realisaties hebben de tand des tijds doorstaan. Wel introduceerde hij ten onzent het concept van de pagaddertoren bij de uitbouw van zijn 'sociale' villa, en doken er nog af en toe ezelsvellen op met loze beloften waarmee hij lichtgelovige kandidaten wist te lijmen.

Na een late bekering tot het Tsjevendom, en een smartelijke afgang in de aanloop naar de volgende verkiezingen, overspeelde hij zijn hand en verdween weer con brio in de coulissen der geschiedenis, tot... tot onze erfgoedraad op dit waardevolle prachtstuk stootte en een moeizame maar nauwgezette restauratie kon starten.

(*) Alfredo Jacobi werd El Niño genoemd omdat hij om de 6 jaar uit het niets opdook om zijn partij, aanvankelijk het kleine Populo Unita-Idea, en wat later het nog kleinere Nuovo Victoria Avanti, in de vernieling te werken.                         

A.Belhamel

Bovenstaand stukje kolder is een reactie op een krantenartikel waarin beweerd werd dat schepen Pauwels de politiek verlaat en zich terugtrekt naar Toscane. Ondertussen hebben we Peter gesproken en er blijkt niets van aan. Het was een (kwaadaardige?) kwakkel die gelanceerd werd tijdens zijn vakantie in Toscane.
(Uiteindelijk zal eerste schepen Peter Pauwels toch stilletjes verdwijnen uit het politieke landschap in Schoten.)

Het originele, onlangs gerestaureerde kunstwerk van Frans Hals toont het portret van Stephanus Geraerts, een schepen van de stad Haarlem (eerste helft van de 17de eeuw). Het is één van de topstukken van ons Museum voor schone Kunsten in Antwerpen.

...Bedremmeld komen ze weer op het hoofdkwartier met de mededeling: "We zijn ze kwijt".

"Wat ben je kwijt", vraagt hun officier.

"Awel, madam Erdal", klinkt het stilletjes uit tweeëndertig monden, waarop hun blikken meteen de tegels op de grond zoeken.

"Erdal? Bedoelt ge Fehriye Erdal?"

"Ja, baas, ze is gevlucht met de bus". "We wilden haar nog achtervolgen met de volgende bus, maar we vonden onze strippenkaart niet", probeert de meest ervaren rechercheur de zaak nog wat te redden...